Welkom op ellinbooks!
Over Ellen Gielkens
Ellen Gielkens (1983) studeerde neuropsychologie aan de Universiteit Maastricht. Ze is werkzaam als GZ-psycholoog waar ze inspiratie opdoet voor het schrijven. Ze schrijft sinds enkele jaren korte verhalen, gedichten en in november 2020 is haar debuut roman ‘Levenspijn’ verschenen.
foto Saskia Ritzen (https://saskiaritzen.com/)
“De werkelijkheid is niet zoals de verhalen in boeken.” Hector Malot
Over Levenspijn
De levens van Adrie en Anna kruisen elkaar in dit verhaal. Anna die in een psychiatrische instelling altijd met grote motivatie en inzet gewerkt heeft en zich gelukkig gevoeld heeft met dit werk, haar man Rutger en haar dochter Pia. Adrie die altijd tegen de demonen uit zijn verleden heeft moeten vechten en nu geconfronteerd wordt met een dramatische gebeurtenis Beiden lijken in dit verhaal op een erg cruciaal moment in hun leven gekomen. Maar op welke wijze beïnvloeden zij elkaar, met hun zo verschillend lijkende achtergrond.
Lief klein wondertje
Aan de hand van gedichten en twee korte verhalen een beschrijving van een stille geboorte, van binnenuit beleefd. De verschillende gevoelens zijn opgezocht en komen aan de orde in de betekenissen van klanken van woorden. Geloof raakt verloren, wordt ter discussie gesteld en zal weer gevonden worden. Het boekje biedt houvast en troost en zal je niet helemaal met lege handen laten.
Afscheid
“Waar is die bejaarde man nu heen?
“Annemarie, rustig hij komt vast terug”
“Jij met je rustig, hij is al tien minuten weg. Waar is hij dan… Nou?” Ze houdt het roestige rode rijwiel met weerzin vast. De handvaten zijnplakkerig, het zadel heeft een scheur waar ze behoedzaam haar hand naast legt.
“Tja…” Harold kijkt schuchter naar de oude wielerfiets, telt de spaken in zichzelf. “We kunnen er een fietsvakantie van maken?” Met een afgemeten glimlach probeert hij oogcontact te krijgen.
Zijn blik kaatst terug op gespannen schouders die pinnig uitsteken. Annemarie scant elke richting behalve de route naar zijn grote blauwe ogen.
“Ik zit wel op het zadel,” bitst ze verder.
“Er is niet echt plek voor mij, geloof ik,” naar het kale achterwiel kijkend, laat hij zijn hoofd weer zakken.
“Als je nu eens zou helpen zoeken in plaats van zielig doen.”
“Misschien is het maar goed ook, ieder zijn eigen weg, deze trip is te laat voor ons, ik ga wel te voet.”
De wind houdt onverwijld haar adem in. De roze bloesem hangt flets aan de boomtakken, van de robuuste bomen. De laan bomen lijkt samen te komen bij Harold en Annemarie, aangelegd voor deze gelegenheid, daar in de voorzichtige voorjaarszon, als stille toeschouwers toornen ze boven twee zwijgende mensen en een fiets uit. Op het moment als Harold wegloopt gaat het waaien. De takken zwaaien hem uit. Annemaries haren die onder haar muts uitkomen wuiven mee. Ze merkt niet hoe wit haar vingertoppen van haar rechterhand zijn waarmee ze het zadel vastheeft, de scheur bedekkend, stuurs turend, de kant van de laan in waar de eigenaar van de fiets is verdwenen. Een traan in haar ooghoek blijft zich eigenwijs verstoppen. Ze houdt haar ogen samengeknepen tegen de wind die feller wordt. Haar kaken op elkaar geklemd, alsof iemand haar nog kan horen, “die man is het schuld, oude vieze vuile afgeleefde seniele schlemiel!”
Ze stept een paar meter en zwiept haar andere been over het zadel van de herenfiets. Een zwaar motorgeluid vult de lucht met diepe trillingen. Achter de boom dendert een grote zware vrachtauto. Ze probeert te remmen maar daar waar op haar eigen fiets remmen zitten, ontbreken ze hier. Ze trapt wild naar achteren. Paniek in haar ogen. Het motorgeluid wordt overstemd door een eentonige luide claxon die smoort in een klap. Het is donker. De wind is gaan liggen.
“All our words are but crumbs that fall down from the feast of the mind.”
Kahlil Gibran
Ellen Gielkens
Water
Swingen over de kades
Alsof het een grote parade is
Dansend op het zomerbal
Van Maas tot Roer
Geleenbeek, Gulp of Geul
De golven zwieren overal aan wal
Gutsend tegen de dijken
Om erdoor, ertussen, erover
Het landschap te verleiden
Zich te laten opnemen
En dorpen te laten zakken
In een bed van slib en nat
Over drempels van huizen gelift
Foto’s, meubels, al aan persoonlijk bezit
Dat door vuil vocht nietig
Door het lot gezien is
Troost zit in diezelfde dans
Maar nu gespiegeld, weg van het land
Waar mensenhanden
Helpen om water te laten zakken
Over drempels van huizen gelift
Foto’s, meubels al aan persoonlijk bezit
Geschoond door tranen
Getroost door warme armen
Van buur en landgenoot
Zo weer in de pas te raken
Op het ritme van rustig kabbelend water
Een kleine greep…
Zogenaamd kleurrijk
Om te vliegen zo vrij
Plakken pootjes in de klei
Teruggefloten
Roeptoeteren wij
Op vreemde vogels
Pikken onbegrensd
Alsof het een show is
Kijken met telelens
Pikken en vliegen tegelijk
Is slechts fladderen
Daar waar anderen
Balanceren met een ei
Ligt een erbij
Als een dood vogeltje
Grijs en kaalgeplukt
Divers pluimage dieper in de klei
Zweeft een veertje voorbij
Tint vluchtig de lucht
Om te vliegen zo vrij
Daar in groenblauwe wateren
Heerst gewichtloosheid
Of worden ook ginds je kleuren geijkt?
In UitZicht
Ons zicht is
Vaag en onklaar
Lijnen maken onderscheid
Daar waar orde ontstaat
Door de aangebrachte hokjes
Fingeren en fabuleren we verder
Op de ongeschreven regels
Man, vrouw, trans, of zonder gender
Er moet voor ieder een plek zijn
Wit, of blank, zwart of bruin
Tot we rood zien
Verschillend uitzicht is uniek
Oud en jong, of kind
Gekleurd door het glas
Van de bril die je op hebt
Bakker, timmerlui of zakenman
Ziek, werkeloos of met pensioen
Een met doorkijk, de ander ziet niets
Van veel naar weinig temperament
Niks mag over de grens
Hoe zijn we dan allemaal verbonden?
Laten we stoppen met ogen te rollen
Maar daarvan in de plaats ze te benutten
Voeling krijgen met de lijn
Die verenigt in plaats van scheidt
Die als compromis steviger kan zijn
En de hokjes pas echt zal vullen
Met begrip en hulp
Er ontstaat zicht
Helder, scherp
Niet meer zo sterk gekleurd
2020
Niet te dichtbij
Zegt hij
Leider van ons land
Het doet stof opwaaien
Stof
Zetten
We op
Ook je neus bedekken!
Dwarrelend en draaiend
Laait het neer
De aslaag
Groeit
Verlamt
Zweert zwevend voort
We moeten op alles letten
Ben alert!
Baan een weg door het gruis
Nee liever niet!
Blijf thuis
Afbouwen en opschalen
Deze ziekte en economie
Verder kiezen is onoverzien
Hakketakken we door
Op alles dat afwijkt
Of anders is dan gewoon
Welkom in het leven
En pak de stofzuiger erbij
Of een natte doek
En begin bij je eigen boet
Lieve jij
Lieve jij, ja jij,
Boent schoon
Onderwijst
Bakt door
Geeft zorg
Schrijft feit
Levert vol
Maakt gezond
Baart op
Oogst land
Houdt veilig
Blust brand
Bidt heilig
Verwerkt vuil
Onderzoekt
Houdt schuil
En beproeft
Lieve jij, ja jij
Houd moet
Op je schouders
Rust
De maatschappij
Geen opsmuk
Onze bouwer
Gaat niet stuk
Is een sjouwer
Cement van ons geluk
Lieve jij, ja jij
Gaat niet zonder
Dag in en uit
Voedt monden
Kleine buit
Buigen we diep
Danken we groots
Kijken en zien
Hoe ongehoord
Knap en rijk
We zijn
Met eenieder aan boord
Lieve jij, ja jij
Wij
